Drooglegging Schiebroekse veenplas

Rond het jaar1000 was Schiebroek een uitgestrekt veenmoeras, zonder bewoning. Alleen de kreekrug van zand en klei, wat we nu de Schiebroekse Kleiweg noemen, slingerde als een begaanbaar lint er doorheen. De naam Schiebroek betekent dan ook letterlijk: laag, moerassig gebied langs de Schie.

Pas rond 1300 kwamen hier de eerste bewoners. Het veengebied werd in cultuur gebracht door slootjes te graven om het water af te voeren. In de 17e en 18e eeuw is het veen afgegraven om turf te winnen. Een brandstof die destijds veel geld opleverde. Eerst nog alleen het droge deel, maar met de uitvinding van de baggerbeugel kon er ook onder de waterlijn turf gewonnen worden. Zo ontstonden hier en in heel westelijk Nederland grote waterplassen.

 Toen het turf op was, ontstond het plan om de plassen droog te malen. In 1772 kwam er vergunning voor de  inpoldering van Schiebroek. In 1773 is men daadwerkelijk begonnen, door de aanleg van een ringvaart om het gebied. De huidige Ringdijk is daar nog steeds een onderdeel van.

Met een molendriegang langs de Molensloot, de huidige Wilgenlei, kon trapsgewijs het water uit de polder worden gepompt: elke molen kon het water een paar meter omhoog brengen. Eén molen stond op de kruising van de huidige Wilgenlei met de Kastanjesingel, één op de kruising met de huidige Meidoornsingel, waar ook dit monument staat en de laatste op de Ringdijk bij de Bergse Achterplas. De aanvoerende drie watergangen, tochten genoemd, stonden loodrecht op de Molensloot. Ze zijn nu nog herkenbaar als de drie singels: Lindensingel, Kastanjesingel en Meidoornsingel.
In 1914 zijn de molens gesloopt en vervangen door een elektrische gemaal aan de Ringdijk.

In 1973 plaatste het bestuur van de bewonersorganisatie Leven In Schiebroek, met een financiële bijdrage van de gemeente, op deze plek een gedenkteken ter herinnering aan de drooglegging van de veenplas in 1773. Omdat het monument inmiddels echt toe was aan een opknapbeurt, hebben de Vereniging Stedebouwkundig Wijkbehoud en de bewonersvereniging LIS in 2023 het initiatief genomen om het monument met subsidie van de gemeente te laten restaureren.

Het monument staat er anno 2024 weer mooi bij en het passende gedichtje is weer goed leesbaar: